شهید لشگری، لشکری از شهید بود. او اولین و آخرین اسیر ایران بود. زودتر از همه اسیر شد و دیرتر از همه آزاد. شاید بیشتر از همه آزاد شد. چراکه او در زندان رژیم بعث با روح و جسم اش پرواز می کرد و در مدت هیجده سال اسارت آن هم زیر شکنجه حافظ کل قرآن شد.
تا سالها خبری از او نبود و ایران لشگری را مفقود الاثر تلقی کرده بود. چندسال پس از اسارت، رژیم بعث شهید را به صلیب سرخ معرفی کرد.
او را بارها شکنجه دادند و سعی داشتند مجبورش کنند تا جلوی رسانه ها بگوید ایران آغازگر جنگ بوده است. اما شهید هرگز تن به چنین خواسته ای نداد و زمانی که آزاد شد، همگان از صلابت روحی اوْ آن هم پس از آن مرارت و شکنجه بی امان در شگفت بودند. لشگری درست پس از آزادی در پاسخ به پرسشی چنین گفت:
«اعتقادات مذهبی و مکتبی سربازان ایرانی مهمترین عامل مقاومت آنها در مقابل فشارهای روحی، روانی و جسمی بعثیها بود. الان هریک از ما به عنوان نماینده جمهوری اسلامی در هر جای دنیا که باشیم باید با نوع نگرش و رفتارمان اذهان عمومی را نسبت به مسائل ایدئولوژیکی نظام روشن کنیم؛ لذا وقتی به اسارت دشمن درآمدیم با تأسی به سیره اهل بیت و به خصوص حضرت موسی بن جعفر، تمسک به دین و اهداف آن و بررسی و تفکر در آن خود را از گزند ترفندهای دشمن حفظ کردیم.»
چنین است که می گویم اسلام و انقلاب اسلامی امثال دوران، بابایی، خلتعبری و دیگران را تربیت کرده است. چنین است که فرد انقلابی با پیرشدن، جوان می شود! با ضعیف شدن جسم، روح اش قوی تر می شود.
چنان که امام راحل هرچه از حیث جسمی پیرتر می شد، صریح تر، انقلابی تر، قاطع تر و جوان تر می شد. چنین است که دشمنان انقلاب اسلامی از تازگی و صلابت و انتظام و خلاقیتِ خاموش نشدنی رهبر حکیم انقلاب در شگفت و حسادت اند.
چه زیبا رهبر انقلاب، لشگری را درست پس از بازگشت به میهن، سیدالاسرا نامید.
سید اسرا شهید لشگری در مرداد به پرواز ابدی رفت و اسرار سرمدی و جاودان را شهود کرد. دیگر از هیچ هواپیمایی ایجکت نمی کند. پرهای او را هیچ آتشی نمی سوزانَد. هرچند در سلول انفرادی رژیم بعث هم کسی نتوانست پر پرواز او را بسوزانَد و شوق پروازش را خاموش کند. در زندان هم دست از پرواز و راز هستی برنداشت و زندان و شکنجه را برای خود بهشت و دیدار وجه الله کرد.
