پایگاه خبری تحلیلی افق سناباد”حبیب ایل بیگی معاون نظارت و ارزشیابی سازمان سینمایی چند روز گذشته با اشاره به بازیگرانی که کشف حجاب کردند، گفت: آنها به دلیل محدودیتی که برایشان وجود دارد، نمی‌توانند در فیلم‌های سینمایی بازی کنند. آثار قبلی‌شان به تدریج منتشر می‌شود که مالکان فیلم‌ها متضرر نشوند، چون سرمایه زیادی خرج شده است. ولی از این به بعد نمی‌توانند در فیلم جدیدی بازی کنند.
وی ادامه داد: در یک سال گذشته با بیش از چند صد نفر از عوامل سینما در جلسات اینجا گفت‌وگو شده است. حرفشان شنیده شده است. تلاش شده که با یک فضای مفاهمه‌آمیز کمترین مشکل را داشته باشیم. حداقل افراد را داریم که به مشکل خورده باشند. تلاش می‌کنیم که مشکلشان برطرف شود و بتوانند کار کنند.
اما وزیر ارشاد نیز در حاشیه جلسه هیات دولت عملا آب پاکی را بر دستان بازیگرانی که در یک سال گذشته کشف حجاب کرده اند ریخت و از ممنوع الفعالیتی آنها سخن گفت؛ بازیگرانی که بنا بر صحبتهای محمد مهدی اسماعیلی، بارها به آنها تذکرات لازم داده شده و آنها ترجیح داده اند که گوش شنوایی برای آن تذکرها نداشته باشند و مسیر خود را ادامه دهند که در این صورت باید پیه این ممنوع الکاری را به تنشان بمالند.
در پی اظهار نظر وزیر ارشاد و ایل بیگی مبنی بر ممنوع الکاری برخی بازیگران زن، ترانه علیدوستی که پیش تر با اظهارات نسنجیده و عجولانه در حوادث سال های گذشته نیز با استوری کردن مطالب غیر واقع، به تشویش اذهان عمومی پرداخته بود و شروعی برای موج سواری سلبریتی های نادان و شبکه های معاند نظام علیه امنیت روانی جامعه شده بود، این بار نیز با استوری که بوی خون می دهد، نوشته که «… اگر دیگر در فیلم هایتان بازی نمی کنم یک ثانیه هم فکر نکنید شمایید که توانسته اید محرومیتی برای من بسازید. دلیل پشت کردن به سینمای شما این است که از آن روسری زوری که در فیلم هایتان در حمام و اتاق خواب هم سر ما می گذارید، هنوز دارد خون می چکد. هنوز. من پارچه ای که خواهرانم را کشت را، برای فیلم های شما به سر نمی کنم.»
البته دیگر بازیگران زن مانند کتایون ریاحی، هنگامه قاضیانی و دیگرانی با استوری کردن مطالبی شبیه به هم، به اعلام خبر ممنوع الکاری خود واکنش نشان دادند.
همه جای دنیا اگر به نفع مقاصد و سیاست های کشورت فیلم نسازی و یا بازیگری نکنی، بدون شک از طرف حاکمیت محکوم خواهی شد؛ حالا فکر کن الیور استونی باشی که جایزه اسکار هم داری، اما شروع به فیلم سازی علیه آمریکا می کنی؛ نتیجه این می شود که برای پخش فیلمت، به جای ۳۰۰۰ سالن سینما، کمتر از ۵۰ سالن به شما تعلق می گیرد تا عملا نابودی فیلم شما را امضا کرده باشند تا یاد بگیری برای منافع کشورت فیلم بسازی!
حالا داستان بازیگران زنی است که به بهانه های واهی و به جای همراهی با سینمای ایران، با برداشتن روسری های خود، مثلا می خواهند جلوی رشد سینمای ملی را بگیرند؛ سینمایی که مسیر پیشرفت آن خیلی وقت است که شروع شده و اتفاقا نیاز به این دارد که نخاله های بازیگری صندلی خود را ترک کرده و جایشان را به بازیگرانی جوان، مستعد و با غیرت بسپرند؛ بازیگرانی که حاضراند جانشان را برای وطن خرج کنند.
