بر مظلومیت دختر رسول خدا باید گریست

امروز، زمین و آسمان در ماتم دخت نبی اکرم (ص) سیاه‌پوش است. فاطمه‌ای که تمام هستی در برابر پاکی و مظلومیتش سر تعظیم فرود می‌آورد؛ بانویی که پس از پدر، قامت صبرش شکست، اما صلابت ایمانش هرگز.در سالروز شهادت حضرت زهرای اطهر علیهاالسلام، گریستن واجب است؛ نه صرفاً از سر اندوه، بلکه از شرمساری تاریخ در برابر مظلومیتی بی‌مانند. امروزیاد فاطمه یعنی یاد حقیقت، دفاع از حق، و ایستادن بر سر پیمان ولایت.حضرت زهرا‌(س) نه‌تنها خطبه‌خوان، که اندیشمند بود؛ نه‌تنها مجاهد، که آموزگار. رفتار او شبکه‌ای از معنا بود که میان خانه، مسجد، میدان سیاست و بستر جهاد پیوندی ژرف برقرار می‌کرد.اگر پیامبر (ص) فاطمه را «پاره‌تن خویش» خواند، این تعبیر هرگز صرفاً بیانی شاعرانه نبود؛ بلکه واقعیتی فلسفی و الهی بود که اکنون فقدانش قلب‌ها را می‌فشارد. فاطمه (س)، امتداد تابناک نور نبوت بود، و شناخت مقام او، اکنون در این غربت، یعنی درک ژرف فلسفه‌ی حضور انسان در عالم. شهادت او، پایان یک زندگی نیست؛ بلکه آغاز فهمی جانکاه از جاوادنگی انسان در مسیری است که بی‌او، سنگین‌تر شده است.سلام بر فاطمه، آنکه حیات عشق از دل سوخته‌اش آغاز شد و تا ابد جاری ماند.